هر روز صبح در رختخوابم کسی به دنیا می آید

هر روز صبح
در رخت خوابم
کسی به دنیا می آید
که شباهت غریبی با خودم دارد
لباس های مرا می پوشد
موهایش را در آینه مثل من شانه می زند
و سعی می کند ادای مرا در بیاورد
جلوی دوستانم
-بی آنکه بتواند-
دوستانم کاش قانع نمی شدند
با جواب های سربالایش
وقتی از او سراغ می گیرند
لحن سابق اشعارم را
برق چشمانم را
زنگ خنده هایم را
حتی شاید می دیدند
-اگر نگاه می کردند-
که لباس هایم
بر تنش زار می زنند
و موهایش تنک تر است از من..
دوستانم کاش
کمی سمج تر بودند...